ενδορφίνες (δύο πολαρόιντ)

Δύο πολαρόιντ (λίγο θαμπές, είναι η αλήθεια) από τη δεκαετία του 90 :

#1: Νόμιζα ότι αυτή η περίοδος της ζωής μου είχε τελειώσει εδώ και πολύ καιρό: είμαι πλέον κλάμπερ της πολυθρόνας (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό – μάλλον τίποτε). Ούτε τη νοσταλγούσα ούτε τη σκεφτόμουν αυτή την εποχή που έκανα κλάμπινγκ. Κι όμως. Κατέβασα προ μηνός το Black Secret Technology (Guy Called Gerald) από το ιστολόγιο του κ. Ιλό και θυμήθηκα ξανά όλη εκείνη τη περίοδο που έκανα κλαμπινγκ. Μια περίοδος που για μένα τελείωσε στα τέλη του 2001- μετά για διάφορους λόγους άλλαξαν τα πάντα. Όταν έβγαινα έξω για κλαμπινγκ δύο ήταν πάντα οι αγαπημένες μου στιγμές: όταν η μουσική είναι τόσο καλή που όλοι ξεχνούν ποιοι είναι και ενώνονται σε ένα τεράστιο σώμα το οποίο αναπνέει και εκπνέει σύμφωνα με τα bpm των κομματιών και εκείνη η στιγμή που βγαίνεις από το κλαμπ και έχει ξημερώσει και οι ενδορφίνες κάνουν πάρτυ σε ολόκληρο το σώμα σου: η στιγμή που σε περιβάλλει μια αύρα (μεταδοτικής) σεροτονίνης.

#2: Πήγα μαζί με τη Β. και τον Π. στο πρώτο Homelands που έγινε σε ένα τεράστιο χωράφι στο Winchester και μέχρι να φτάσουμε δεν είχα βγάλει κουβέντα . Κι όμως όταν φτάσαμε στη είσοδο τα πάντα άλλαξαν. Θυμάμαι να περπατάμε το ενάμισι χιλιόμετρο μέχρι να φτάσουμε στην είσοδο του Homelands…. και αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι καθαρά: χόρευα από τις 4 το μεσημέρι μέχρι τις 6 το επόμενο πρωί έχοντας πιει ελάχιστο νερό και χωρίς να έχω φάει τίποτε. Η επόμενη ανάμνηση είναι από το επόμενο πρωί: ξεκολλάω αφίσες από τα χωρίσματα και περπατάμε σιγά-σιγά να πάρουμε το λεωφορείο για το σιδηροδρομικό σταθμό (μάλλον αυτό το θυμάμαι επειδή υπάρχουν φωτογραφίες). Γυρνάγαμε από τέντα σε τέντα και χορεύαμε. Από τη (κατά λάθος) νηστεία μας θυμάμαι ότι όταν βρεθήκαμε να χορεύουμε στις τέσσερις το πρωί με την Β. (ο Π. είχε καταρρεύσει με πυρετό σε μια γωνιά, κουλουριασμένος κάτω από μια φλούο ροζ κουβερτα δίπλα στην έξοδο της τεράστιας τέντας όπου έπαιζε ο Paul Van Dyk) λέγαμε ο ένας στον άλλο ότι νιώθαμε σαν να είχαν κατέβει εξωγήινοι ή σαν να επρόκειτο να γίνει κάτι τέτοιο- τα πάντα έμοιαζαν να έχουν αποκτήσει μια υγρή, εύπλαστη υπόσταση. Στην chill-out τέντα o dj είχε αποφασίσει να παίξει το Music for Eighteen Musicians του Steve Reich και τo Αtmospheres του Ligetti σε λούπα εντείνοντας την αίσθηση του μη-πραγματικού. Το Homelands ήταν για μένα το απόλυτο οξύμωρο: στο πιο «στημένο» clubbing event της ζωής μου είχα και την καθαρότερη, αγνότερη εμπειρία κλαμπινγκ που είχα ποτέ μου. Δύσκολο να περιγράψω εκείνη τη στιγμή που διήρκεσε δέκα ώρες. Πουθενά αλλού αυτό δεν επαναλήφθηκε. Ήμουν με τους φίλους μου, δεν με ήξερε κανείς (εκτός από τους φίλους μου), κανείς δε νοιαζόταν τι φορούσα (ήμουν μέσα στη λάσπη άλλωστε) μα η ζωή μου είχε αρχίσει επιτέλους να αλλάζει.

(οι πολαρόιντ είναι της Lisa Scheer και τις βρήκα εδώ)